Teledetectie van sites behorend tot het cultureel erfgoed

Mont Saint Michel, Frankrijk (2/2)

Bijdrage van teledetectie

De Baai van Mont Saint-Michel wordt gekenmerkt door een uitzonderlijke getij-amplitude: 14,5 m tijdens springtij. In combinatie met een heel lichte helling die afloopt naar het noordwesten, bereikt de breedte van het strand 15 km langs een NW-ZO as. Het droogvallend strand kan dan zo'n 240 km² groot zijn, wat overeenkomt met de helft van de baai. Meer dan 400.000 m³ aan zachte sedimenten per jaar blijven ongeërodeerd liggen in het binnenste deel van de baai (wat leidt tot een verhoging van ongeveer 1 mm per jaar). Het fijnere gedeelte draagt bij tot de ontwikkeling van halofytische vegetatie (schorre), terwijl het grovere deel bijdraagt tot de vorming van grote zandlichamen en duinen.

Door het verband tussen de lokale gemiddelde tijd en de hogere getijdeamplitudes laten de zonsynchrone satellieten toe slechts 80% van het drooggevallen strand te dekken in de betere omstandigheden (ongeveer 2,3 m van de stijging van de zeespiegel). Deze uitzonderlijke omstandigheden werden voor het eerst bereikt op 24 oktober 2007 door de AVNIR-2 sensor aan boord van de ALOS-satelliet van de Japanese Space Agence (JAXA). Gegevens van de ALOS AVNIR-2 werden gebruikt om een nieuwe geologische kaart te maken van het grote getijverschil in het sedimentspectrum, met inbegrip van het optekenen van de kanalen en de identificatie van de belangrijkste soorten sedimenten (ruw zand, fijn zand, modder, enz.). Ze laten ook toe om de kartering van de schorre in het bovenste deel van de onderlopende vlakte bij te werken.

Zicht op de baai van de Mont St Michel door Spot 5.
Bron: CNES/Distribution Spot Image/2003

Proba-beeld van de zandige kustlijn tussen Normandië en Brittannië en de Mont St. Michel.
Bron: ESA

Dit Proba-beeld dat werd genomen op 7 april 2007 toont de zandige kustlijn tussen Normandië en Brittannië en de baai van Mont St. Michel. Mont St. Michel ligt in de hoek bovenaan links. Men kan dit kleine quasi-eilandje zien, dat afgescheiden is van het vasteland door ongeveer één kilometer zandbanken bij eb of golven bij vloed.

Vroeger was de enige manier om het eilandje vanaf het vasteland te bereiken te voet of per boot, wat een aanzienlijk risico met zich mee kon brengen door de grote getij-amplitude. Vandaag verbindt een weg het eilandje met het vasteland (zichtbaar).

Dit beeld werd verkregen door middel van de panchromatische Hoge Resolutie Camera (HRC) aan boord van de Probasatelliet (Project for On Board Autonomy) van ESA. Proba, dat slechts 60 x 60 x 80 cm meet, verricht zelfstandige geleiding, navigatie, controle en on boardprogrammatie en payloadbeheer. Het andere beeldvormingsinstrument aan boord is de Compact High Resolution Imaging Spectrometer (CHRIS). Samen hebben de HRC en de CHRIS meer dan 10.000 beelden opgeleverd van meer dan 1.000 sites.