1. Voorsteden als natuurlijke ecologische extensies:
Suburbanisatie als natuurlijk proces van een organische en evolutionaire groei; expansie vindt plaats van binnen uit naar de rand, maar is nog steeds verbonden met de verstedelijkte kern voor banen en diensten.
2. Voorsteden als een middel van escapisme:
Als een middel om te ontsnappen aan de gezondheids-, huisvestings- en milieuproblemen van industriële binnensteden.
3. Voorsteden als macro-economische beleidsinstrumenten:
Voorsteden als Keynesiaanse beleidsinstrumenten van macro-economisch management en reglementering, en om lokale tewerkstellingsversterkers te genereren.
4. Voorsteden als medium voor kapitaalaccumulatie:
Als een middel voor landeigenaars, de financiële sector en de vastgoedsector om het maatschappelijk surplus te vangen, voortkomende uit de winsten van de ontwikkeling van nieuwgebouwde voorstedelijke omgevingen aan de rand.
5. Voorsteden als een middel van sociale engineering:
Als een middel om de armen en de minder bevoorrechte klasse tegen zichzelf te beschermen, en om een traditionele en verondersteld superieure morele orde van vroegere tijden en gemeenschappen te herstellen.
6. Voorsteden als logisch resultaat van rationele factoren:
Als weergave van de rationele beslissingen van firma's en huishoudens die goedkopere locaties en efficiëntere en minder gereglementeerde landschappen zoeken binnen een competitieve stadsomgeving.
7. Voorsteden als kaarten van voorkeuren en keuzes van consumenten:
Die de dominante rol in suburbanisatie benadrukken van voorkeuren van individuele consumenten voor meer ruimte, nieuwe huisvesting, sociale homogeniteit en bepaalde openbare goederen.
8. Voorsteden als socio-politieke strategieën:
Strategieën die bouwen op het manipuleren van de politieke fragmentatie van de metropool, verankerde lokale autonomie en de vraag naar maatschappelijke exclusiviteit.
9. Voorsteden als asielen:
Als defensieve strategieën, gedreven door angst voor anderen, van de binnenstad en door de onzekerheid over eigendomswaarden en belastende veiligheid en exclusie.
10. Voorsteden als landelijke nostalgie:
Als weergave van een wens om terug te keren naar het platteland en plattelandroots, maar zonder ook de bindingen met de stadskern te verbreken (Pacione 2001).

Counterurbanisation, disurbanisation or urban deconcentration describes a process where the agglomeration is losing population and a net population movement into smaller urban regions and rural areas. Such signs of a population reversal in rural areas were first identified in the US, similar trends were soon detected in other advanced nations like Canada, Australia, Western Europe and Britain (Pacione 2001).

Exurbanisation is the extended version of suburbanisation when it reaches its greatest extent. Exurbs respresent a transition stage between urban and rural life and are dominated by middle-class residents. In the US, exurbs absorbed 25% of recent national population growth and 60% of recent manufacturing investment. Four principle factors can be identified:

• a continued deconcentration of employment and the rise of exurban industrialisation
• a latent anti-urban and rural location preference of households
• improved technology that makes exurban living possible, and
• an apparent policy bias favouring exurban development over compact development (primary in the USA) (Pacione 2001)

Reurbanisation means a population growth or a reduced population decline in the core of metropolitan areas. This process has not yet emerged as a significant feature in the urban systems. Moreover the process of decentralisation is likely to continue as a major feature of post-industrial urbanisation (Pacione 2001).