Mumbai    (2/3)

Mumbai is de boom-stad van het subcontinent, massa's mensen over heel India dromen van deze stad, een stad van superlatieven. Alles is hier het grootste, de armoede en misère, de krottenwijken, de achteruitgang in stadsinfrastructuur, maar ook de internationale verspreiding van de "Bollywood"-films en het belang van de effectenbeurs.

Mumbai ondervindt als megastad in de Derde Wereld een oncontroleerbare immigratie vanuit het land, enorme infrastructuurproblemen, reusachtig grote krottenwijken (ongeveer 55% van de 18 miljoen inwoners leven in 2500 krottenwijken) en een permanente maatschappelijke strijd om te overleven. De Indiase auteur Suketu Mehta schrijft dat in de stad de Eerste en de Derde Wereld naast elkaar liggen en soms botsen (Claaßen 2008, Mehta 2007, Petersen 2007).

In de megastad Mumbai zit het kerngebied "vol met illegale nederzettingen" . De ongelooflijk hoge bevolkingsdichtheid en de stijging van de laagste prijzen in de overbevolkte stad hebben tot de situatie geleid dat nieuwe inwoners zich steeds meer in gebieden met minder waarde vestigen (bv. direct aan de rand van de weg, bermen, sloten en greppels), "woongebieden" die kunnen overstromen en daarom ongezond zijn. In sommige delen van de stad ligt de bevolkingsdichtheid boven de 30.000 p/km² (Bronger 2004, Claaßen 2008).

Satellietbeeld en luchtfoto van Mumbai

Satellietbeeld van Mumbai, juli 2002. Bron: NASA Visible Earth

Luchtfoto van Mumbai 2008. Foto: Tobias Majer

In dergelijke marginale nederzettingen is er een absoluut ontoereikende (maatschappelijke) infrastructuur. Meer dan 100 mensen delen één toilet, bijna 200 één watertoevoer. Nauwelijks één hut heeft zijn eigen elektrische stroomvoorziening. Behalve de deprimerende smerigheid, de dagelijkse strijd tegen afval, stank, ongedierte, warmte en overstromingen, wordt de situatie in de krottenwijken vooral gekenmerkt door de onveiligheid van de leefomstandigheden (Bronger 2004).

Straatbeeld in Mumbai. Foto: Tobias Majer

Zicht op de baai in Mumbai. Foto: Tobias Majer

De Indiase gemeenteraad neemt constant zijn toevlucht tot het instrument "planar-rehabilitation" van marginale nederzettingen in de stad. Dit betekent dat hele buurten met bulldozers vernietigd worden in een "geheime, mysterieuze operatie" en de bevolking met vrachtwagens naar de randen van de stad gebracht wordt. Aangezien de bevolking van deze marginale nederzettingen afhankelijk is van de kans om geld te verdienen in het stadscentrum, keren ze altijd terug naar dezelfde zones. In Mumbai alleen worden jaarlijks tot 80.000 illegale hutten uitgedreven. Het gebeurt niet zelden dat krotbewoners hun huizen zeven of acht keer binnen een paar jaar moeten herbouwen (Bronger 2004).

In een "Vision Mumbai" willen de stadsplanners Mumbai tegen 2013 maken tot "een stad op internationaal niveau". Maar urgenter heeft Mumbai een drastische verbetering van de basisgemeenschapsvoorzieningen nodig, zoals een uitbreiding van het wegennet en het rioolwatersysteem evenals een verbetering van het openbaar vervoer. Bovendien moeten de gezondheidszorg en veiligheid van de meeste inwoners verbeterd worden (Bronger 2004).

Taken: 1. Verklaar de ontwikkeling van krottenwijken en de verspreiding ervan in Mumbai.
2. "Krottenwijken kunnen de broedplaats voor extremisten worden ". Evalueer dit citaat van Suketu Mehta.
3. Kun je dergelijke marginale nederzettingen ook in geïndustrialiseerde of ontwikkelde landen vinden? Waarom of waarom niet?